Mijn bevallingsverhaal: van thuisbevalling naar droombevalling

Toen ik opnieuw zwanger werd, was mijn grote wens om op de natuurlijke manier (vaginaal) te bevallen. Niet dat ik iets tegen een keizersnede heb – integendeel, op mijn vorige bevalling kijk ik met een positief gevoel terug. Maar naast het herstel van de zwangerschap vond ik het fysieke herstel van de keizersnede echt pittig.

Bij Louen startte de bevalling spontaan met 40+5 en ik ging ervan uit dat dit deze keer rond dezelfde termijn zou zijn. Stiekem hoopte ik op iets eerder, want de zwangerschap was nu wel echt pittig aan het worden.

Ik koos bewust weer voor dezelfde verloskundigenpraktijk. Waar nog steeds veel verloskundigen zich vasthouden aan protocollen die niet meer helemaal van deze tijd zijn, zijn de verloskundigen aan de Maas er voor jou als vrouw. Zij denken in mogelijkheden in plaats van problemen en ondanks dat ik medisch was, gaven ze mij het vertrouwen voor een droombevalling. Zolang alles veilig was, stonden ze open voor een VBAC of zelfs een HBAC*.

Gelukkig zijn er steeds meer verloskundigen die zich laten informeren. Zo had ik naast de gesprekken met mijn verloskundige ook hele fijne gesprekken met de gynaecoloog van het Ikazia Ziekenhuis, die behalve de risico’s ook de voordelen van een thuisbevalling/vaginale bevalling uitlegde. Ik was me bewust van de risico’s, maar voelde me gesteund. De VBAC cursus van Alies Verstegen hielp me ook enorm in mijn voorbereiding. Dankzij het geboorteteam én mijn partner werd deze geboorte alles wat ik hoopte en meer – een helende droombevalling.

De eerste tekenen: afscheid van de zwangerschap

Wekenlang had ik al voorweeën. Ze waren zo vertrouwd geworden dat ik er nauwelijks nog op lette. Maar op een zondagochtend voelde ik ineens: dit is anders. Een echte wee. Mijn hart maakte een sprongetje – dit was het moment. We gingen onze zoon en Louens broertje ontmoeten.

We waren er klaar voor. Ik had ontbijtkoek gebakken en de voorbereidingen voor de kraamweek waren getroffen. Die ochtend gingen we nog naar de dierentuin – het voelde alsof ik de laatste momenten van ons leven als gezin van drie nog even wilde vieren. Mijn moeder had ooit verteld dat ze ’s ochtends nog fietste voordat ik diezelfde middag werd geboren. Dus ik besloot de tijd te benutten.

Later die middag zaten we in de tuin. We trokken een kaartje, dronken cacao en namen bewust afscheid van de zwangerschap. En toen… stopte het. De weeën verdwenen. Ik had de kraamzorg al een berichtje gestuurd en stuurde nu teleurgesteld een berichtje dat het vals alarm was. Het voordeel van onze kraamverpleegkundige (kraamzorg Carolyn) is dat zij ook pre- en post partum behandelingen geeft. Dus mocht de bevalling niet op gang komen dan zou ik langs kunnen gaan voor een overtijdsmassage om de bevalling op gang te helpen.

Tussen hoop en frustratie

De volgende ochtend begon het weer lichtjes. Ik bakte nog een bananenbrood, pufte wat weeën weg, speelde met Louen – en opnieuw: om 15:00 stopte alles. Ik voelde frustratie. Mijn ouders en schoonouders stonden paraat. Alles in mij zei: ik ben er klaar voor. Maar mijn lijf dacht daar anders over.

Ik belde de verloskundige. Dit hoort er helaas bij, zeker na een keizersnede. Soms werkt het littekenweefsel storend in het proces. Als ik woensdag nog niet bevallen was, zouden ze me strippen. Ik stelde me daarop in.

De bevalling begint echt

Woensdag was de bevalling nog niet begonnen en ik werd gestript. Ik was enorm zenuwachtig. Na 41 weken zwangerschap – en vooral na een keizersnede – is het advies om je te laten inleiden. Zo ver waren we nog niet, nog een paar dagen… maar de moed zakte me wel in de schoenen. Wat als de bevalling niet spontaan op gang zou komen? Een inleiding (zoals elke interventie) vergroot de kans op een keizersnede, maar langer zwanger dan 41 weken na een keizersnede brengt ook risico’s met zich mee.

Op donderdag 27 maart voelde ik me ongeduldig en de wanhoop nabij. In de middag namen de weeën toe. Het was nu echt begonnen ook in de middag stopte de weeen niet. Ik lag op bed en Louen kroop dicht tegen me aan – “Mama is een baby aan het maken.” fluisterde hij terwijl hij luisterde naar de boekjes die we voorlazen. We lazen ons favoriete boek nog één keer, samen gaan bouwen van Oliver Jeffers. Bij de zin “ik bouw jouw toekomst en jij die van mij” hield ik het niet droog.

Om 20:00 kwam Anouk van de verloskundigenpraktijk. Ik ving de weeën goed op en had 4 centimeter ontsluiting. Dat gaf moed en ik had de verwachting dat het nog even zou duren. Bij Louen duurde het ook ruim 20 uur. De verloskundige ging nog even terug naar de praktijk.Ik stapte onder de douche en ineens… BAM. De intensiteit nam toe. Ik schreeuwde het uit – dit waren geen voorweeën meer en elke wee overviel me. Sommige momenten kon ik mee gaan en had ik mijn adem onder controle, de volgende kwam er een oergeluid vanuit mijn tenen. Bart belde met de verloskundige en nadat zij mijn oerbrul op de achtergrond hoorden kwamen zij er aan. Om 21:54 kwamen Pascalle en Anouk terug.

Overgave, angst en vertrouwen

Ineens was daar de angst. Kon ik dit wel? Het bevalbad werd opgezet door Pascalle en Anouk hield mijn hand vast en coachte mij samen met Bart door de weeën heen. Carolyn was op de hoogte gesteld en was onderweg. Op bed braken mijn vliezen deels. We konden naar beneden – het bad was vol en terwijl ik in bad zat kwam Louen even kijken: “Mama is een leeuw!” Ik voelde alleen maar liefde voor mijn man, met mijn eerstgeboren zoon op schoot. Dit beeld van ons drieën in rust zal ik voor altijd in mijn hart dragen. Het was sereen, er was geen paniek. Het was goed. Bart had inmiddels mijn ouders gebeld.

In bad braken mijn vliezen nogmaals – het voelde als een explosie. Even dacht ik dat de baby er al was, maar nee: vruchtwater met meconium. Het hartje van de baby klopte goed, maar we hadden duidelijke afspraken: bij complicaties zouden we naar het ziekenhuis gaan. Terwijl wij naar buiten liepen, stonden mijn ouders klaar om Louen op te pikken. Alles liep vloeiend.

(al moet ik eerlijk bekennen dat Bart dit gedeelte iets anders heeft ervaren)

Ik had inmiddels 9 centimeter ontsluiting en een gigantische persdrang. De woorden van mijn moeder kwamen in me op: “Persdrang is als overgeven. Het overvalt je en je kunt het niet tegenhouden.” En dat was precies hoe het voelde. De kraamverpleegkundige die al onderweg was, kon rechtsomkeert maken, want zij kon niet mee naar het ziekenhuis.

Op mijn verzoek stapte Anouk bij ons in de auto zodat ik de rust had dat Bart zich kon focussen op de weg. Ze stelde me gerust, coachte me door elke wee en Bart focuste zich op de weg en op mij gelukkig was het rustig op dit tijdstip. Onze kraamzorg Carolyn was al onderweg, maar moest rechtsomkeert maken toen we naar het ziekenhuis gingen.

Aangekomen bij het sint Franciscus ziekenhuis voelde het wel even als een Amerikaanse comedy. De verloskundige kwam aan rennen met de rolstoel. Ik met persweeën in de rolstoel in stevige pas door de gang naar de verloskamer, Bart die de auto nog moest parkeren in de hoop dat hij ons op tijd weer kon vinden. Het was nog steeds geen chaos of paniek – en ik denk dat we hier later nog om kunnen lachen.

In het ziekenhuis stond een team klaar. Zes vrouwen en mijn man stonden om me heen ctg aangesloten, met de baby ging het goed. Ik voelde me gedragen, gesupport – het was bijna magisch. Zoveel zachtheid, kracht en liefde om me heen. Dit was helend ondanks dat het de meest intense pijn was die ik ooit had gevoeld.

De geboorte van onze zoon

Het persen was pittig en pijnstilling was niet meer mogelijk. Maar de aanmoedigingen van mijn omgeving zorgde er voor dat ik elke keer weer de kracht vond. Onze baby had het zwaar ondanks dat het helemaal niet lang duurde. Er werd gevraagd of er een knip gezet mocht worden – mijn grote angst. Maar ik voelde ook: waarom zou ik geen hulp accepteren als er zo’n kundig team klaarstaat? Ik keek mijn verloskundige aan, die ik blind vertrouwde. Nadat zij een duidelijke uitleg gaf waarom er een knip gezet moest worden, was ik gerustgesteld. Zijn handjes zaten om zijn gezicht – superschattig, maar niet tijdens de bevalling. Bij de volgende wee stemde ik in. Ik dacht dat er geen einde zou komen aan het persen, maar ineens was hij daar. Wat een kracht voelde ik!

Mijn eerste gedachte: “Wauw, je bent blond!” De placenta volgde snel. Ik had het gedaan. Daar lag ik, met onze zoon op mijn borst, mijn man aan mijn zijde – en ik voelde zo’n enorme liefde en kracht. Het liep anders dan verwacht, maar dit was een droombevalling. Of ik het nog eens zou doen? Nu even niet. Maar wat een transformerende reis is dit geweest.

Een ode aan mijn man

En jij... mijn liefde. Wat heb ik naar je geschreeuwd, je vast ook pijn gedaan terwijl ik in je hand kneep. Jij bleef rustig en kalm ook toen het even spannend was. Mijn veilige haven, mijn rots, mijn thuis. Toen ik dacht dat ik niet nóg meer van je kon houden, verraste je me weer. Ik had dit met niemand anders willen doen (duh). Een ode aan jou. Want hoewel de bevalling heftig was, had ik voor geen goud in jouw schoenen willen staan.

Dankbaarheid en verwondering

Ik had dan misschien niet de thuisbevalling waar ik op hoopte… maar ik had wel mijn droombevalling. Dankzij Anouk, Pascalle van Verloskundigen aan de Maas en natuurlijk mijn man. Na een bevalling die intens, helend en krachtig was, mochten we onze zoon van 4512 gram in onze armen sluiten.

Als je me van te voren had verteld dat ik een 9 ponder op de wereld zou zetten, op de natuurlijke manier, zonder pijnstilling had ik je voor gek verklaard. But here we are!

Welkom, lieve Vigo.