Miskramen, goed bedoeld advies en waarom je dit beter achterwege kan laten

Ik besef dat ik nog geen woord heb geschreven over mijn zwangerschap.

Na het verlies van mijn vorige zwangerschappen besloot ik dit keer het rustiger aan te doen en het alleen met mijn partner te delen. Samen in onze bubbel. De afgelopen maanden zijn een rollercoaster op een roze wolk geweest. Aangezien mijn zwangerschapsverlof eraan komt, wil ik wat ervaringen delen die misschien van pas komen voor iemand die je kent of voor jezelf. Het is inmiddels meer dan een jaar geleden dat we de ambitie koesterden om een gezin te worden. Als ik er nu aan terugdenk, ging het allemaal best snel. Wanneer je er middenin zit, lijkt alles een eeuwigheid te duren. Je bent telkens teleurgesteld als je ongesteld wordt, tot je eindelijk die zwangerschapstest in je handen hebt. Dan is het ineens echt, dit gaat echt gebeuren. Een droom die we al heel lang hebben, gaat nu eindelijk in vervulling. We bellen gelijk de verloskundige. Tijdens de afspraak kregen we te horen dat ik zwanger was, maar dat het kindje niet zou komen. Onze wereld stort in... vol ongeloof gaan we terug naar huis. Ik zoek bevestiging in mijn gedachten. Wat als deze dame het mis heeft? Een sprankje hoop blijft dan nog branden.

Een paar dagen later besloot ik weer verder te gaan met mijn leven

Waarom was iets wat zo veel impact had, iets waar ik niet naar kon kijken?

zoals ik dat altijd had gedaan. Ik had een druk schema, ben naar mijn werk gegaan en had een etentje gepland. Toen ik begon te bloeden, was alles voorbij. Werk zei ik af, maar het etentje liet ik staan. Ook wel fijn even de afleiding. Als ik er nu aan terugdenk, was het vreemd en hadden mijn alarmbellen moeten gaan rinkelen.

Ik besef nu dat ik erg streng en oneerlijk tegen mezelf ben geweest. De woorden van een Chinese masseuse bleven maar in mijn hoofd rondspoken. Zij zei dat mijn baarmoeder koud was en dat ik, als ik kindjes wilde krijgen, daar aan de slag zou moeten gaan. Dat deed zeer. Het voelde voor mij alsof ik faalde als vrouw, partner en moeder. Ik was mijn eigen lichaam en geest aan het vergiftigen met emoties die er niet mochten zijn, rouw die niet gevoeld mocht worden. Ik werd verteerd door schuldgevoel. Ik heb voor mijn miskraam een spoed curettage moeten ondergaan, ik had enorm veel bloedverlies. Toch besloot ik om die dag een diner te koken en mensen uit te nodigen. Met pijn in mijn buik liep ik door de stad tot ik bijna flauw viel en naar het ziekenhuis moest. Ook dit voelde als falen mijn lichaam kon niet een zwangerschap aan, maar het ook niet zelf oplossen.

De dagen na de curettage zijn voor mij een waas, ik kan me er nog niet veel van herinneren. Ik was boos en verdrietig en wilde het liefs mijzelf verdrinken in alle gevoelens die ik niet wilde voelen. Voor mij was de periode daarna nog pijnlijker, mensen weten niet hoe ze moeten reageren en ik wist zelf ook niet zo goed hoe ik hiermee om moest gaan. Ik weet dat ik gewerkt heb en als mensen vroegen hoe het ging ik een masker opzette en het verhaal vertelde alsof het mij niet was overkomen. Ik wilde geen medeleven en zeker geen advies van mensen die niet hetzelfde hadden meegemaakt. De hormonen gieren door je lijf en de goedbedoelde adviezen van anderen doen pijn, je voelt je onbegrepen en niet gehoord/gezien. Er zou toch al iets mis zijn geweest met het kindje, je weet in ieder geval dat je zwanger kan worden, het was nog zo pril.

Er is geen houdbaarheidsdatum aan verdriet...

Maar maakt het uit of het 8 weken of 8 maanden is? Hangt er een gradatie aan rouw en verdriet? Er is geen houdbaarheidsdatum aan het verdriet over het verlies van een zwangerschap, je hebt je hele leven al ingericht. Je ziet jezelf al lopen met de kinderwagen. Dit verdriet draag je voor altijd met je mee, voor iedere zwangerschap die je verloren hebt. Ook als je wel een gezond kind hebt of daarna nog krijgt.

Wat te doen als iemand een miskraam heeft?

Mocht je in contact komen met een vrouw die een miskraam heeft gehad, vraag haar dan hoe het met haar is. Veeg niet het verdriet onder de tafel met de goedbedoelde, maar toch kwetsende adviezen. Dat kunnen deze vrouwen vaak heel goed zelf.

Als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dan: "Ik vind het verdrietig en ik weet niet goed hoe ik hier op moet reageren."

Veeg niet het verdriet onder de tafel met de goedbedoelde, maar toch kwetsende adviezen. Dat kunnen deze vrouwen vaak heel goed zelf.

Wat we ons vaak niet realiseren is dat elke vezel in ons lichaam verbonden is en alles wat we doen emotioneel, fysiek, energetisch en mentaal heeft invloed. Emoties niet doorvoelen, kan ervoor zorgen dat deze zich op een plek in het lichaam nestelen. Wanneer dit gebeurd kan dit blokkades in de energiestroom geven. Vergeet niet dat je baarmoeder een enorme krachtbron is. Wanneer je hier negatieve emoties in opslaat kan dit voor problemen zorgen. Ik ben aan de slag gegaan met een fantastische coach Susanne Somers van Poppie coaching. Iedereen die te maken heeft gehad met zwangerschapsverlies, geboortetrauma of moeilijk zwanger kunnen worden, raad ik aan om een aantal sessies bij haar te volgen. Ik kan oprecht zeggen dat deze vrouw niet alleen mijn leven beter heeft gemaakt, maar ook de relatie met mijn partner en mijn ouders. Zij heeft me laten inzien dat ik genoeg ben en dat ik recht heb op verdriet om verloren kinderen. De grootste les was het loslaten van mijn schuldgevoel, wat onnodig en destructief was. Ik ben deze vrouw enorm dankbaar.

Aan het einde van het traject bij Susan had ik een positieve test... Helaas was deze test voor Corona. Ik geloof nog steeds dat het ziek zijn een uiting is geweest van alle emoties die los zijn gekomen tijdens de therapie toen ik me weer beter voelde, had ik weer een positieve test, deze keer was ik zwanger.